O relacjach, z których ograbia nas trauma i relacjach, które dzięki traumie zyskujemy napisałam do najnowszego numeru Newsweek Psychologia (1/2023).
Poniżej fragment tego tekstu (po całość udajcie się do kiosku :)):
„Bywa też, że w obliczu potężnego kryzysu tożsamości, jaki zazwyczaj towarzyszy traumie, zachwianiu ulega wszystko to, w co do tej pory wierzyliśmy i na czym opieraliśmy poczucie bezpieczeństwa. Każda trauma powoduje bowiem ogromne turbulencje w obszarze naszych wartości i więzi z innymi. Możliwe, że wcześniej ufaliśmy w sprawiedliwy świat i w to, że „złe rzeczy nie przydarzają się dobrym ludziom”. Wraz ogromnym wstrząsem, jaki niesie ze sobą doświadczenie osobistej tragedii, rozpaczliwie potrzebujemy zatem uzbroić się w system zupełnie nowych znaczeń. Bywa, że postrzegamy siebie jako „osoby wybrane, które nie zostaną nigdy zrozumiane przez ludzi, bo nie przeżyli tego, co my”. Odtrącamy naszych bliskich jako osoby, które nigdy w pełni nie zrozumieją tego, przez co musieliśmy przejść. Utożsamiamy się z rolą ofiary „osoby, której przydarzają się złe rzeczy” lub z rolą sprawcy „osoby, która krzywdzi, ale nigdy nie jest krzywdzona”. Możliwe nawet, że pod wpływem traumatycznego wstrząsu zaczynamy myśleć o sobie jako o „złym człowieku” – dla kogoś, kto przechodzi przez piekło, jakikolwiek sens, który pozwala jej odzyskać poczucie kontroli nad swoim życiem, jest bowiem lepszy niż żaden (nawet jeśli ten sens nas odczłowiecza).”
